အာရ္စ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အနီးအနား၀န္းက်င္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ အန္ေထာ္နီဂီဗေရဆုိတဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သုိးေက်ာင္းေနသတဲ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ
သူေတြ႕လုိက္တယ္။ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိလည္းသူမသိဘူးတဲ့။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကျမဴႏွင္းေတြၾကားမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္။အဲဒါနဲ႕ အာရ္စ္ရြာကုိ
ဘယ္လုိသြားရသလဲလုိ႔ သူ႕ကုိေမးတာေပါ့။မၾကာခင္မွာ ဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕
ထူးျခားတဲ့ဘ၀ကုိသိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ နာမည္က
ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီျဖစ္တယ္။ အန္ေထာ္နီဂီဗေရ က သေဘာေကာင္းစြာနဲ႕
လမ္းညႊန္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႕ကုိ
ငုံ႕ၾကည့္ၿပီးသူ႕နာမည္ကုိေမးလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေကာင္းၿပီ။အန္ေထာ္နီက
အာရ္စ္ကုိသြားတဲ့လမ္းကုိ ျပေပးလုိက္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ဘုန္းဘုန္းက
ေကာင္းကင္ကုိသြားမယ့္လမ္းကုိျပေပးမယ္ “ လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။
သာသနာနယ္ေျမရဲ႕အစက ဟုိလမ္းခြမွာပဲျဖစ္တယ္လုိ႔ အန္ေထာ္နီက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ
ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီစကားကုိၾကားတာနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီက
ဒူးေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းတယ္။ သူ႕လက္ထဲကုိ ေပးအပ္ထားတဲ့ရြာ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕
ခ်စ္ျခင္း ရွိရာကုိ လူေတြကုိ သူေခၚေဆာင္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိသူတာ၀န္မယူခင္မွာ
သူအရင္ဆံုးဆုေတာင္းေလ့ရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီ ကုိ
စကားေျပာၾကတဲ့လူေတြဆုိရင္ သူ႕ကုိ အာရ္စ္ေက်းရြာရဲ႕သာသနာပုိင္
ဘုန္းေတာ္ႀကီးလုိ႔႐ုိး႐ုိးေလးပဲေခၚၾကတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူဟာ အဲဒီသာသနာကုိ
အၿမဲပုိင္တဲ့လူမွမဟုတ္ဘဲ။ အာရ္စ္ေက်းရြာမွာ ေမြးတဲ့လူလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
လီယြန္ၿမိဳ႕အနီး မွာရွိတဲ့ ဒါဒီလီရြာမွာေမြးခဲ့တယ္။
သူကလယ္သမားမိသားစုတစ္စုကေန ၁၇၈၆ ခုႏွစ္မွာေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကုိ
ေျခာက္ေယာက္ထဲကေလးေယာက္ေျမာက္ျဖစ္တယ္။ သူ႕မိဘေတြက
အလြန္ရက္ေရာၿပီးေတာ့ဘုရားဖူးလာတဲ့လူေတြကုိ ဖိတ္ေခၚတယ္။
သူတုိ႔အိမ္ကုိေရာက္လာတဲ့ သူေတာင္းစားေတြကုိလည္း ထမင္းေကၽြးတယ္။
ကေလးေလးဂၽြန္ေမရီ ကဆုိရင္ အဲဒီလူေတြကုိ ဧည့္ခံေပးရမယ္ဆုိရင္သူသိပ္ေပ်ာ္တယ္။
ဗီယာနီမိသားစုဟာ အရမ္းပဲဘာသာတရားကုိ ၾကည္ညိဳေလးျမတ္ၾကတယ္။
ကေလးေလးကဘုရားစကားေတြကိုတတ္ေနၿပီ။ သူ႕မိဘေတြက သူ႕ကုိ
မယ္ေတာ္ဆင္းထုေသးေသးေလးတစ္ခုေပးတယ္။ အဲဒီဆင္းထုကုိ သူသိပ္သေဘာက်တယ္။
တစ္ညေနခင္းမွာ သူအိမ္ျပန္မလာဘူး။ သူ႕ကုိ ေနရာအႏွံ႔ လုိက္ရွာၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့သူ႕အေမကသူ႕ကုိ ေတြ႕သြားတယ္။
သူကႏြားႏွစ္ေကာင္ၾကားမွၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးဒူးေထာက္ေနတယ္။ၿပီးေတာ့
စိတ္အားရွိသမွ် ဆုေတာင္းေနတယ္ေလ။ သူ႕အေမက သူ႕ကုိ
မနက္မစၧားေခၚသြားတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္သူအေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ပဲ။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေျပာေနတာေတြ၊ လုပ္ေနတာေတြကို သူ႕အေမကသူ႕ကုိရွင္းျပတယ္။
သူ႕အေမက သူ႕သားနဲ႕ အတူဆုေတာင္းတယ္။ သူ႕သားေလးကဘုရားသခင္ရဲ့
အိမ္ေတာ္ထဲမွာေနရတာဆုိရင္အရမ္းေက်နပ္တဲ့ သားေလးျဖစ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီအခ်ိန္မွာျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္လာတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာဘုရားရွိခုိးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကုိ
လုိက္ဖမ္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကတျခားတုိင္းျပည္ကုိထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြအသတ္ခံရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက
က်ီထဲမွာပုန္းေနၿပီးေတာ့ မစၧားပူေဇာ္ေပးၾကတယ္။ လူေတြကစြန္႔စားၿပီးေတာ့
မစၧားလာတက္ၾကတယ္။ ဗီယာနီမိသားစုလည္းပါတယ္။လက္၀ါးကပ္တုိင္ေတြ၊စိပ္ပုတီးေတြ၊
ဆင္းထုေတာ္ေတြကိုလည္း အိမ္ေတြမွာထားလုိ႔မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဂၽြန္ေမရီက
ဟုိးအိပ္ကပ္ေအာက္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ သူ႕ဆင္းထုကုိယူထုတ္လုိက္တယ္။ သူ
တိရစၧာန္ေတြကုိေက်ာင္းတဲ့အခါမွာ အဲဒီဆင္းထုကုိ သစ္ေခါင္းထဲမွာ
ထည့္ထားလုိက္ၿပီးေတာ့ အျပင္မွာလွလွပပျပင္ဆင္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့
သူ႕ညီမမာဂရက္နဲ႔အတူ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆုိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စိပ္ပုတီးစိပ္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ အျခားကေလးေတြကဂၽြန္ေမရီနဲ႔အတူ ဘုရားလုိက္ရွိခုိုးၾကတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီကေနၾကားခဲ့ရတဲ့၊ သူ႕အေမဆီကေနသူသိခဲ့တဲ့
သခင္ေယဇူးအေၾကာင္းကုိဂၽြန္ေမရီကရွင္းျပတတ္တယ္။ သီခ်င္းေတြဆုိၾကၿပီးေတာ့
စီတန္းလွည့္လည္တာေတြကုိလုပ္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွသူတုိ႔ကုိမျမင္လုိက္တာ
ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ရတာေပါ့။
သူတုိ႔လုပ္ေနတာေတြကဥပေဒနဲ႕ဆန္႔က်င္ေနတာေလ။ သူေက်ာင္းစတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ဂၽြန္ေမရီရဲ႕အသက္ကုိးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္ခင္ကေတာ့ ဒါဒီလီမွာ
မူလတန္းဆရာမရွိခဲ့ဘူးေလ။ ေကာင္ေလးကႀကိဳးစားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ညေနက်ရင္
မီးဖုိနံေဘးမွာေနၿပီးေတာ့ သူ႔မိသားစုကုိ ရဟႏၱာအေၾကာင္းေတြဖတ္ျပတတ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္အထိသူအာပတ္ေျဖခြင့္မရဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘာသာေရးကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားေသးတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကလည္းေပၚေပၚထင္ထင္သြားလာလုိ႔မရေသးဘူး။ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကေတာ့
သူတုိ႔ရြာနဲ႕နီးတဲ့ အီကူလီရြာမွာရွိေနတယ္။
တစ္ေန႕က်ေတာ့ဒါဒီလီရြာဗီယာနီမိသားစုမွာဘုန္းေတာ္ႀကီးေရာက္လာတယ္။
အာပတ္ေျဖပါလားလုိ႔ ေကာင္ကေလးကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကအႀကံေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႔
အာပတ္ေျဖၿပီးေတာ့ ဂၽြန္ေမရီက သူ႔မိဘေတြရဲ႕ဧည့္ခန္းမွာပဲ ခြင့္လႊတ္ျခင္း
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကုိရလုိက္ပါတယ္။ အီကူလီမွာ
ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီရဲ႕အေဒၚတစ္ေယာက္ရွိတယ္။၁၇၉၈ မွာ
သူကသူ႕အေဒၚအိမ္မွာသြားေနတယ္။ မယ္သီလရွင္ႏွစ္ပါးက အဲဒီရြာမွာလာခုိၿပီးေတာ့
ကေလးေတြအားလံုးပထမကုိယ္ေတာ္ျမတ္ပင့္ယူႏုိင္ဖုိ႔တိတ္တိတ္ကေလး
ျပင္ဆင္ေနတယ္ေလ။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ပင့္ယူမယ့္ေန႔လည္းေရာက္လာၿပီ။
ဒါေပမယ့္ရြာထဲကဘုရားေက်ာင္းမွာ မစၧားလုပ္မွာလားလုိ႔
ဘယ္သူမွမေမးၾကပါဘူးတဲ့ေလ။ သူတုိ႔ကလယ္တဲထဲမွာပဲ စုေ၀းၾကသတဲ့။ ၿပီးေတာ့
ေကာက္႐ုိးေတြအျပည့္တင္ထားတဲ့ လွည္းႀကီးႀကီးတစ္စီးကုိ ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာည
ထုိးရပ္ထားလုိက္ၾကတယ္။ အထဲမွာ မစၧားပူေဇာ္ေနတာကုိ
ဘယ္သူမွမျမင္ရေအာင္လုိ႔ေလ။ လူေတြက ေကာက္႐ုိးစည္းကိုခ်သလုိအလုပ္လုပ္ၾကတယ္။
ျဖည္းျဖည္းေလးပဲလုပ္ေနၾကတယ္။ လူေတြကုိ အာ႐ုံေျပာင္းေပးတာေပါ့ေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလၿပီးဆံုးသြားတယ္။
လူေတြလည္းေန႔အခ်ိန္မွာပဲဘုရားရွိခုိးလုိ႔ရသြားၾကတယ္။ ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီက
ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔ေခၚေတာ္မူျခင္းခံေနရတယ္လုိ႔သူ ခံစားေနရတယ္။
သူအသက္ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ သူ႔မိဘေတြကုိ
သူေျပာျပတယ္။ သူ႕အေမဆုိေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ငုိေတာင္ငိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖက
သေဘာမတူဘူး။ သူ႕လယ္ထဲမွာပဲသူ႕သားကုိ သူအလုပ္လုပ္ေစခ်င္တယ္။
လုိအပ္တဲ့ေလ့လာမႈေတြလုပ္ဖုိ႔ သူအေ၀းႀကီးကုိ
ခရီးသြားရမယ္။ဒါ့အျပင္ေငြအမ်ားႀကီးကုန္က်ဦးမယ္။ဒါေပမယ့္
ေနာက္ႏွစ္လည္းၾကာေရာအီကူလီ သာသနာပုိင္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘယ္လီက
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလာဖြင့္တယ္။
အဲဒီေက်ာင္းကဘုန္းေတာ္ႀကီး၀တ္ခ်င္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြကုိ
ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ေက်ာင္းျဖစ္တယ္။ သူ႔အေဖကသူ႕ကုိ
ခြင့္ျပဳလုိက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကျငင္းတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာအခန္းမရွိေတာ့ဘူးေလ။ သာသနာထဲမွာ ေနေနတဲ့
ဂၽြန္ေမရီရဲ႕ဦးေလးကဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိေတာင္းပန္တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့
ေကာင္ေလးကုိ လူေတြ႕ေမးျမန္းၾကည့္ပါဦးေပါ့ေလ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘယ္လီက
ဒီေနာက္ဆံုးေကာင္ေလးကုိ လက္ခံသင့္တဲ့အေၾကာင္းခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာလက္ခံလုိက္တယ္။ ပထမကိုယ္ေတာ္ျမတ္ပင့္ယူဖုိ႔
ျပင္ဆင္ေနတုန္းက သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ သူေနခဲ့သလုိ၊ အခုလည္း
သူ႕အေဒၚအိမ္မွာပဲသူေနတယ္။ သူေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔စာေတြကုိ
အားရပါးရက်က္တယ္။ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူကဥာဏ္မေကာင္းရွာဘူး။
သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေန႔တုိင္းအရမ္းႀကိဳးစားေပမယ့္လက္တင္သင္ခန္းစာေတြကုိ
သူအလြတ္မရႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ လက္တင္ဘာသာစကားက
ရဟန္းျဖစ္သင္ေက်ာင္း၀င္ဖုိ႔မျဖစ္မေနတတ္ရမယ့္ ဘာသာစကားျဖစ္ေနတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ လက္တင္လုိပဲသင္၊
လက္တင္လုိပဲစာေမးပြဲေျဖရတာကိုး။သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူစိတ္ပ်က္ၿပီးေတာ့
သူအ႐ႈံးေပးေတာ့မယ္လုိ႔စဥ္းစားလာတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘာလီက သူ႕ကို
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လုိအားေပးတယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္ပါလုိ႔ေလ။ ေနာက္ေတာ့
ရဟႏၱာဂၽြန္ဖရန္းစစ္ရီဂစ္ကုိ သူသြားသတိရလုိက္တယ္။ အဲဒီရဟႏၱာကေက်းရြာထဲမွာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ႏႈတ္ကပါတ္ေတာ္ေတြကို ေ၀မွ်ေပးတဲ့ေနရာမွာ အလြန္ေအာင္ျမင္တဲ့
ရဟႏၱာတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။ ဂၽြန္ေမရီ က အေ၀းႀကီးမွာ ရွိတဲ့
လာလူးဗ(စ္)ေက်းရြာကုိ ဘုရားဖူးထြက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီရြာက
သူေနတဲ့ ေနရာကေနမုိင္၃၀၀ေ၀းတယ္။ အဲဒီရြာမွာ အဲဒီရဟႏၱာကုိ သၿဂၤ
ိဳလ္ထားးပါတယ္။ ခရီးသြားရင္းလူေတြေပးတဲ့ အစာကုိ ပဲစားမယ္လို႔
သူအဓိဌာန္ျပဳထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့သူနည္းနည္းေလးပဲစားတယ္။
သူ႔ခရီးဆံုးကုိလည္းေရာက္ေရာ၊ သူဆက္ၿပီးေတာ့
ပညာသင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လက္တင္စာကုိ ေကာင္းေကာင္းတတ္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ
ကူညီပါဆုိၿပီးေတာ့ ရဟႏၱာဂၽြန္ဖရန္းစစ္ရီဂစ္ကုိ အကူအညီေတာင္းတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ျပင္သစ္ႏုိင္ငံဟာ ပထမနပုိလီယန္ ဘုရင္ရဲ႕အုပ္စုိးမႈ
ေအာက္မွာရွိေနတယ္။ ဘုရင္ဟာတစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တုိင္းျပည္ႏွစ္ျပည္ကုိ
စစ္တုိက္ခဲ့တယ္။စပိန္ႏုိင္ငံနဲ႕ၾသစတီးယားႏုိင္ငံေတြျဖစ္တယ္။ ၁၈၀၉ခုႏွစ္၊
ေအာက္တုိဘာလမွာ ဂၽြန္ေမရီစစ္ထဲ၀င္ရတယ္။ သူဖ်ားတာနဲ႕ေဆး႐ုံတင္လုိက္ရတယ္။
သူအဖ်ားသက္သာလာေတာ့ သူ႕ကုိ ႐ုိေန ကုိပုိ႔ၿပီးေတာ့ စပိန္ေတြနဲ႕တုိက္ေနတဲ့
စစ္သားေတြနဲ႕အတူတုိက္ပြဲ၀င္ခုိင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္သူထပ္ဖ်ားျပန္တယ္။
သူအၿပီးအျပတ္ထြက္ခြာသြားရေတာ့မယ့္ ေန႔မွာ သူ႕ကုိယ္သူဘုရားသခင္လက္ထဲကုိ
အပ္ႏွံဖုိ႔ ဘုရားေက်ာင္းထဲ၀င္ၿပီး ဆုေတာင္းတယ္။
သူစိတ္ပါလက္ပါဆုေတာင္းေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိလုိက္ဘူး။
ဘုရားေက်ာင္းထဲေနထြက္လာတဲ့အခါ၊ စစ္သားေတြအေ၀းကုိ ေရာက္ေနၿပီ။ စစ္သားေတြကုိ
အမီလုိက္ဖုိ႔ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူဘယ္လုိမွမမီႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူေျခကုန္လက္ပမ္းက်သြားတယ္။ လီေနာအစ္ရြာထဲက
သေဘာေကာင္းတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္ကရြာထဲမွာ သူ႔ကို တစ္ညတည္းခြင့္ေပးလုိက္တယ္။
သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေရာက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ စစ္သားေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွသူမီႏုိင္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာသားေတြကသူ႔ကုိ ဖြက္ထားရတယ္။ သူကတပ္ေျပးတစ္ေယာက္ဆုိၿပီးေတာ့
လုိက္ဖမ္းခံရမယ့္အႏၱရာယ္ကရွိေနတာကုိး။ သူက ရြာသားေတြရဲ႕သားသမီးေတြကုိ
စာသင္ေပးတာေတြလုပ္ၿပီးရြာသားေတြကုိ ျပန္ကူညီေပးတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ
ရြာသားေတြက သူ႔အတြက္ရွာေပးလုိက္တဲ့ စာအုပ္ေတြအတြက္ သူေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက တပ္ေျပးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ရဲေတြကသတ္မွတ္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔မိဘေတြအတြက္ျပႆနာမရွိပါဘူး။ သူ႕ညီက
သူ႔ကုိယ္စားစစ္တပ္ထဲ၀င္လိုက္တယ္ေလ။ ၁၈၁၀ခုႏွစ္နပုိလီယန္ ၾသစတီးယားႏုိင္ငံက
ေမရီလူး၀စ္ကို ထိမ္းျမားလက္ထပ္လုိက္တဲ့အခါဂၽြန္ေမရီအေနအထားကို
ေရာက္ေနတဲ့လူေတြအျပစ္ဒဏ္မက်ခံေစရဘူးလုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ျပန္လုိက္တယ္။ သူက
အိမ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ လီေနာအစ္ရြာသားေတြက
သူျပန္ရေတာ့မယ္လုိ႔ သိၾကေတာ့ အလြန္၀မ္းနည္းေနၾကတယ္။ သူ႔စိတ္ကုိ
အရမ္းထိခုိက္ေစတဲ့ ႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးၾကတယ္။
ရဟန္းျဖစ္သင္ေက်ာင္းကုိေရာက္ရင္၀တ္ဖုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့
သကၤန္းတစ္စံုေပးလုိက္ၾကတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၈ ရက္၊ ၁၈၁၁ ခုႏွစ္မွာ
သူ႔အေမဆံုးသြားတယ္။ ဂၽြန္ေမရီက အီကူလီကုိျပန္လာတယ္။ သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ
သူဆက္မေနေတာ့ဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘာလီရဲ႕အိမ္မွာသူသြားေနတယ္။ အခုေတာ့
ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ဥယ်ာဥ္မႉးဆုိလည္းဟုတ္တယ္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ
ထိန္းသိမ္းရသူဆုိရင္လည္းဟုတ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕
ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ သူဆက္လက္ၿပီးေတာ့ စာေတြက်က္ရတယ္။ ၁၈၁၂ခုႏွစ္မွာ၊ သူ
ဗီရီရက္(စ္)ရဟန္းျဖစ္သင္ေက်ာင္းကုိ ၀င္ခြင့္ရသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူသိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ တပည့္ေတြထဲမွာဆုိရင္ သူ႕ထက္ငယ္တဲ့လူေတြပဲရွိတယ္။
သူကအသက္ႀကီးမွစာသင္ရတာကုိး။
ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ဆုိရင္သူ႔ထက္ေတာင္အသက္ငယ္ေသးတယ္။
သူကလက္တင္စကားညံ့တာေၾကာင့္ သင္ေပးတဲ့စာေတြကုိ သူသိပ္နားမလည္ဘူး။ လူတုိင္းက
သူ႕ကုိ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။အဲဒီမွာမာခ်ယ္လီခ်န္ပါနတ္ဆုိတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတယ္။
သူ႔မိတ္ေဆြလည္းသူ႔လုိပဲ လက္တင္ညံ့တဲ့လူျဖစ္သတဲ့။
သူတုိ႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကူညီၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
ဗီရီအဲလ္ရဟန္းျဖစ္သင္ေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းလုိက္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာသနားစရာေကာင္းတဲ့ဂၽြန္ေမရီဟာ
လက္တင္ဘာသာမွာလံုး၀မေအာင္တဲ့အတြက္ေက်ာင္းထုတ္ခံလုိက္ရတယ္။
သူစိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္သြားတယ္။ အီကူလီရြာကဘုန္းေတာ္ႀကီး က သူ႕ကို
ျပန္ေခၚတယ္။ သူနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တယ္။
အားမေလွ်ာ့ဖုိ႔သူ႔ကိုတတ္ႏုိင္သေလာက္ကူညီတယ္။ အားေပးတယ္။
ဂၽြန္ေမရီမွာလုိအပ္တဲ့ ဗဟုသုတေတြလံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနၿပီလုိ႔ယူဆတဲ့
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘာလီက သူ႔ကုိ ေနာက္တစ္ခါစာေမးပြဲထပ္ေျဖခုိင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္
စာေမးပဲြစစ္တဲ့လူေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ သူက
ေၾကာက္စိတ္မႊန္ၿပီးကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီးေမးခြန္းေတြကုိ မေျဖတတ္ျပန္ဘူး။
သူတုိ႔က သူ႔ကုိ ေနာက္တစ္ခါထပ္ျငင္းဦးမွာလား။ ဘယ္ျငင္းမွာလဲ။
အီကူလီသာသနာပုိင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဘယ္လက္ခံမွာလဲ။လက္တင္တတ္ခ်င္တတ္၊
မတတ္ခ်င္ေန သူ႔တပည့္ေက်ာ္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေကာင္းတစ္ပါးျဖစ္ႏုိင္တာကုိ
သူသိေနတယ္။ ဂၽြန္ေမရီကုိ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီးေတာ့
စာေမးပြဲေျဖခုိင္းဖုိ႔ေတာင္းဆုိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူေအာင္သြားပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီ က ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္သြားတာမဟုတ္ေသးပါဘူး။
သူျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္အခက္အခဲေတြ အရာေတြအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး
ဘယ္လီနဲ႔အတူ သူစာေတြဆက္က်က္ရေသးတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၈၁၅ ၾသဂုတ္လ ၁၃ရက္မွာ
ဂရီႏုိဗယ္ မွာ သူရဟန္းသိကၡာခံယူတယ္။ အကူဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
အီကူလီရြာကုိ သူ႔ကုိပုိ႔လုိက္တယ္။ သူတအားေပ်ာ္တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္
ကုန္သြားျပန္တယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးက ဆုေတာင္းျခင္း၊အေစခံျခင္း၊
အနစ္နာခံျခင္း စသည္တုိ႔ကုိအတူတကြလုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့
တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါးပုိၿပီးခင္လာၾကတယ္။ ၁၈၁၇ေဆာင္းဦးကာလမွာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘယ္လီက အဖ်ားႀကီးဖ်ားၿပီးေတာ့ ဆံုးသြားရွာတယ္။
ဂၽြန္ေမရီကေတာ့ အရမ္းကုိ စိတ္ထိခုိက္သြားရွာတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး သူ႔ကုိ
ဘယ္မွာပုိ႔ဦးမွာလဲလုိ႔ သူေစာင့္ေနရင္း အီကူလီမွာပဲ သူလုပ္စရာရွိတာကုိ
ဆက္လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကုိ သူနဲ႔ အတူခန္႔ထားလုိက္တယ္။
အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီး နဲ႔ သူနဲ႔ ဆက္ဆံေရးက အဆင္မေျပပါဘူး။ ၁၈၁၈ ဇန္န၀ါရီလမွာ
ဒြန္ဘီေဒသျဖစ္တဲ့ အာရ္စ္ေက်းရြာကုိ သူ႔ကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ အဲဒီရြာက
လူေတြက ဘာသာေရးကုိသိပ္အေလးမထားဘူးလုိ႔ဆရာေတာ္က
သူ႔ကုိပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာျပထားတယ္။သူအခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီးႀကံဳေတြ႕ရလိမ့္မယ္လုိ႔သူ႔ကို
သတိေပးလုိက္တယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဗီယာနီ ကေတာ့ ဘုရားသခင္ထံမွာပဲ
သူ႔ယံုၾကည္ျခင္းကုိ အပ္ႏွံထားပါတယ္။သူအေကာင္းဆံုးလုပ္မယ္လုိ႔
ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ သူအပုိ႔ခံတဲ့ေနရာက ရဟႏၱာေတြေနတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဗီယာနီက အမွန္ပဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္
ဘုရားေက်ာင္းလာတဲ့လူကလည္းနည္းၿပီး အလုပ္သြားတဲ့လူကမ်ားေနတယ္။
အရက္ဆုိင္ေတြထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္ဆဲၾက၊မူးလာၿပီဆုိရင္ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြဆုိရင္
သူတုိ႔ေခါင္းထဲမွာ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆေတြ၀င္ေနတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။
အဲဒီလူေတြကုိေအာ္ေငါက္မယ့္အစား သူတုိ႔နဲ႔ မိိတ္ေဆြဖြဲ႕မွပဲ သူတုိ႔ကုိ
ေျပာင္းလဲႏုိင္မယ္လုိ႔ဘုန္းေတာ္ႀကီးဗီယာနီက သေဘာေပါက္ထားတယ္။
ဒါမွသူေျပာတာကုိ သူတုိ႔က နားေထာင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ဒီလုိနဲ႔
ညေနခင္းပုိင္းမွာဆုိရင္ သူကရြာနီးနား၀န္းက်င္ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္။
ယာေတာထဲမွာ ရြာသားေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး စကားေလးဘာေလးေျပာလုိ႔ရေအာင္ေပါ့ေလ။
သူကလယ္သမားမိသားစုရဲ႕သားပဲဆုိေတာ့ သူကရြာသားေတြရဲ႕အလုပ္အေၾကာင္းေတြကုိ
ေဆြးေႏြးႏုိင္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ကုိ သူကနားလည္ေပးႏုိင္တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ သူ႔ကုိ
ရြာသားေတြက စၿပီးေတာ့ ခင္လာၾကတယ္။ တျခားအခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆုိရင္ သူက
ရြာသားေတြကုိ အလုပ္မပ်က္ေစခ်င္တာနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕အိမ္ကုိပဲအလည္သြားတယ္။
သူတုိ႔ကညေနစာစားေနၾကတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေပါ့ေလ။ အကယ္၍
သူတို႔နဲ႔အတူ၀င္စားဖုိ႔ သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚရင္ သူက အာလူးတစ္လံုး ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ
၀ုိင္တစ္ခြက္ေလာက္ပဲ ေသာက္တယ္။ သူတို႔ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေအာင္ေပါ့ေလ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိပဲ သူက သူတုိ႔နဲ႔ စကားေျပာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာသားေတြက
သူ႔ကို ပုိၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္လာၾကတာကို သူသိလာတယ္။ သူ႔ကုိ
ယံု႐ုံနဲ႔တင္မၿပီးေသးဘူး၊ သူကရြာသားေတြကို ဘုရားသခင္ကုိလည္း
ခ်စ္ေစခ်င္တယ္။ ဟုိးေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တုန္းက၊ မစၧားတရားပူေဇာ္တာ၊
ဘာသာေရးသြန္သင္တာေတြကုိ ပိတ္ပင္ထားတာေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ သူတုိ႔က
ဘုရားသခင္အေၾကာင္းကိုသိပ္မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဗီယာနီက
ဘုရားသခင္အေၾကာင္းကုိသိေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္
အတင္းတုိက္တြန္းၿပီးသိခုိင္းတာမ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ေဆာင္းရာသီေရာက္ေတာ့
ကေလးေတြ ေက်ာင္းမသြားခင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဘာသာေရးသြန္သင္ခ်က္ေတြကုိ
သင္ၾကားေပးတယ္။ အဲဒီရာသီမွာမိဘေတြက ကေလးေတြကို ယာခင္းထဲေခၚသြားေလ့မရွိဘူး။
တနဂၤေႏြေန႔တုိင္းအရြယ္ေရာက္သူေတြကုိလည္း
ဘာသာေရးသြန္သင္ခ်က္ေတြပုိ႔ခ်ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီပုိ႔ခ်ခ်က္အတန္းကုိတက္ၾကတဲ့
ရြာသားေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားမ်ားလာတယ္။ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔
ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ရြာက တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာတယ္။
အရက္ဆုိင္မသြားေတာ့တဲ့ လူေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။
ခ်စ္ခင္ျခင္းစကၠရမင္တူးကုိ အတူတကြခံယူၾကတယ္။
လူငယ္ေတြရဲ႕အျပဳအမူေတြကမူမွန္လာၾကတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ယာခင္းဆင္းတဲ့လူေတြနည္းသထက္နည္းလာတယ္။ တနဂၤေႏြညေန
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ရွိတယ္။ အဲ…အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြက
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေတြ႔ရင္ရွက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ေန႔ကို
ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ သူတုိ႔က အလုပ္နားလုိက္ၾကတယ္။ ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီက
ရြာသားေတြကုိပံုမွန္ဘုရားရွိခုိးတဲ့အက်င့္ရွိေအာင္ သင္ေပးလုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေတြကုန္လြန္လာေတာ့ ရြာသားေတြက
ညေနခင္းတုိင္းဘုရားေက်ာင္းကုိလာၿပီးအတူတကြဘုရားရွိခုိးၾကတယ္။သူတုိ႔ဘ၀ထဲမွာ
ဘုရားသခင္အတြက္ေနရာပုိေပးထားတာေၾကာင့္သူတုိ႔ဟာ
ပုိၿပီးေတာ့သေဘာေကာင္းလာတယ္၊ ႐ုိးသားလာၾကတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မလိမ္ၾကေတာ့ဘူး။ ခုိးလည္းမခုိးၾကေတာ့ဘူး။ လူေတြက
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ပုိၿပီးေတာ့ ခ်စ္ခင္လာၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းဆုိတာ
ဘုရားသခင္က သူ႔ရဲ႕သားသမီးမ်ားကုိစုေ၀းေစတဲ့ေနရာ၊ သားသမီးမ်ားက
မစၧားပူေဇာ္တဲ့ေနရာျဖစ္တယ္။ အာရ္စ္ေက်းရြာရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက
သူ႔ေက်ာင္းကုိ လွသထက္လွေစခ်င္တာေပါ့ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ
သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပုိင္ေငြနဲ႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ အလႉရွင္ေတြရဲ႕ေငြနဲ႔
ဘုရားေက်ာင္းကုိျပဳျပင္တယ္။ အလွဆင္တာေတြလုပ္ပါတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲက
တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ဗစ္(စ္)ေကာင့္ ဂါးရက္ဆုိရင္ တစ္ခါတစ္ေလပဲရစ္ကေန သူ႕ကို
အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ဘုရားပစၥည္းေတြကုိပုိ႔ေပးတတ္တယ္။ ရြာသားေတြဆုိရင္ အဲဒီ
ဘုရားပစၥည္းေတြကုိ ေလးစားတန္ဖုိးထားၾကတယ္။ အာရ္စ္ေက်းရြာရဲ႕
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ သူ႔သာသနာအတြက္ခ်ည္းပဲလုပ္ေနတယ္။ သူ႔အတြက္ဆုိရင္ လံုး၀ကုိ
မစဥ္းစားဘူး။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ ခဏေလးပဲအိပ္တတ္တယ္။ စားတဲ့
အခါဆုိရင္လည္း အာလူးတစ္လံုးစာ ဒါမွမဟုတ္ႏွစ္လံုးစာ မဟုတ္ရင္လည္း
ၾကက္ဥတစ္လံုးစာေလာက္ပဲမ်ားတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြကုိ အမ်ားႀကီးေပးကမ္းတတ္တယ္။
သူ႔ေမြ႔ရာကုိ ေတာင္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ လူေတြပုိေကာင္းလာေအာင္
သူႀကိဳးစားေပးေနတာဆုိေတာ့ သူ႔မွာမိတ္ေဆြေတြပဲရွိတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ
ေ၀ဖန္ေစာ္ကားတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူ႔အေၾကာင္းမဟုတ္မမွန္ေျပာတဲ့
အတင္းအဖ်င္းေတြလည္းရွိတာေပါ့။ အဲဒီလူစုေတြကဆုိရင္
ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕တံခါးေပၚမွာ ႐ုိင္စုိင္းတဲ့
စာတမ္းေတြကုိကပ္ထားဖုိ႔အထိေတာင္လုပ္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္သူ႔ကို
ကာကြယ္တဲ့လူေတြကလည္းရွိတယ္။ ဘုရားကို မယံုေတာင္မွသူ႔ကုိ ေလးစားတဲ့
လူေတြလည္းပါတာေပါ့။ ႏွစ္ေတြရလာေတာ့ သူစိတ္ဖိစီးမႈ၀င္လာတယ္။
သူရြာမွာဆက္ေနလုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ တျခားေနရာကုိေျပာင္းေပးပါလုိ႔
ဆရာေတာ္ကုိ သူေတာင္းဆုိတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္းသေဘာတူတယ္။ရြာသားေတြက
အဲဒါကုိသိေတာ့ ရြာထဲကလူတခ်ိဳ႕ကုိ လႊတ္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ
တျခားမပုိ႔လုိက္ဖုိ႔ ဆရာေတာ္ကုိ သြားေတာင္းပန္ခုိင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီ ကအာရ္စ္မွာပဲေနလိုက္ရတယ္။ ကေလးမငယ္ေလးေတြရဲ႕ပညာေရးနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စုိးရိမ္ေနတယ္။ ရြာထဲကေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ
လႊတ္လုိက္ၿပီးေတာ့ အေျခခံေက်ာင္းဆရာမေတြျဖစ္ေအာင္သင္ၾကားေစတယ္။ ၁၈၂၄ခုႏွစ္
က်ေတာ့ အဲဒီဆရာမႏွစ္ေယာက္ရေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက
ေက်ာင္းကေလးတစ္ေက်ာင္းစဖြင့္တယ္။ အဲဒီဆရာမႏွစ္ေယာက္က ရြာထဲက ကေလးမေတြကုိ
စာသင္ေပးတယ္။ သူတုိ႔က လခေတြဘာေတြလံုး၀မယူပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့
အနီးအနားရြာေတြထဲက ကေလးမေတြေက်ာင္းလာတက္ၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက
အိမ္အမိုးေအာက္ထပ္ခုိးမွာ အိပ္ေဆာင္တစ္ေဆာင္လုပ္ေပးရတယ္။
ကေလးမေတြရြာထဲမွာပဲေနႏုိင္ၾကေအာင္လုိ႔ေလ။ ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီက
အထူးသျဖင့္မိဘမဲ့ကေလးေတြအတြက္စုိးရိမ္ေနပါတယ္။ သူက မိဘမဲ့ကေလးေတြအတြက္
အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ေပးတယ္။ အဲဒီအိမ္ကုိ “ ဘုရားသခင္၏အိမ္ေတာ္ “
လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ အိမ္ေဆာက္ေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ပန္းရံဆရာလုပ္တယ္။
သူကုိယ္တုိင္အမိုးမုိးတယ္။ ရြာသားေတြက သူ႔ကုိ လာကူညီၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “
ဘုရားသခင္ရဲ႕အိမ္ေတာ္ “ မွာခ်က္ခ်င္းပဲ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ
၆၀ေလာက္ေတာင္လာေနၾကတယ္။ အေဆာင္ခေပးစရာမလုိပါဘူး။ သူတုိ႔ကို
ေကၽြးေမြးဖုိ႔ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီက သူ႔ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းေတြကုိ
ေတြေ၀ျခင္းမရွိဘဲေရာင္းလုိက္တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြမ်ားဆီကလည္း အလႉခံပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလမွာဘုရားသခင္က သူ႔ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔
ကူညီတတ္တယ္။ ၁၈၂၉ခုႏွစ္၊တစ္ေန႔မွာေပါ့ေလ၊ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္ဖုိ႔ဂ်ံဳက
မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မိဘမဲ့ကေလးေတြကုိ ဆုေတာင္းခုိင္းတယ္။
ဘုရားသခင္က ေန႔စဥ္လုိအပ္တဲ့ အစားအစာကုိေပးဖုိ႔ေလ။ ေနာက္ေတာ့
မတ္တပ္တံျမတ္စည္းတစ္လက္နဲ႔ အမိုးေအာက္ထပ္ခုိးထဲက ဟုိမွာဒီမွာျပန္႔က်ဲေနတဲ့
ဂ်ံဳေတြကို လွည္းၿပီးေတာ့ အပံုတစ္ပံု အျဖစ္စုထားလုိက္တယ္။
မၾကာခင္မွာပဲအဲဒီမွာ ဂ်ံဳေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာကုိ သတိျပဳမိလုိက္တယ္။ သူတုိ႔က
တံခါးသြားဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ံဳေတြ ေလွခါးထစ္ေတြေပၚလွ်ံက်ထြက္လာၾကတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက “ ဘုရားသခင္အိမ္ေတာ္ “ မွာေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြကုိ
သြားလည္ေလ့ရွိတယ္။တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဆုိရင္ သူတုိ႔နဲ႔ေန႔လယ္စာစားၿပီးေတာ့
သူတုိ႔နဲ႔ စြပ္ျပဳတ္ေလးဘာေလးအတူေသာက္တတ္တယ္။ ကေလးေတြကုိ ပံုျပင္ေျပာျပတယ္။
သခင္ေယဇူးအေၾကာင္းေတြ၊ ရဟႏၱာအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။
မိဘမဲ့ေက်ာင္းကုိ ပိတ္လုိက္ဖို႔ သူ႔ကို အမိန္႔ခ်လုိက္တဲ့ေန႔ကဆုိရင္
သူအလြန္ပဲ၀မ္းနည္းသြားပါတယ္။
အခ်ိန္ကုန္လာတာနဲ႔အမွ်ရြာသားေတြနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနႏုိင္ဖို႔
ဘုန္းေတာ္ႀကီးအတြက္ပုိၿပီးေတာ့ ခက္ခဲလာပါတယ္။ လူေတြက
သူ႔အေၾကာင္းကိုစေျပာလာၾကၿပီးေတာ့ သူက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕သန္႔ရွင္းျမင့္ျမတ္တဲ့ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ လူေတြအမ်ားႀကီး
အာရ္စ္ေက်းရြာကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ လူေတြက သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္ၾကတယ္။ သူေျပာတဲ့
စကားကုိၾကားနာခ်င္ၾကတယ္။ သူ႔ကို စကားေျပာခ်င္ၾကတယ္။ သူ႔ဆီမွာ
အာပတ္ေျဖခ်င္ၾကတယ္။ သူ႔ဆီကိုလာတဲ့ လူေတြကတစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုိ
ေထာင္ခ်ီၿပီးရွိတယ္။ သူကအာပတ္ေျဖနားေထာင္ေပးဖုိ႔ တစ္ေန႔ကို
၁၄နာရီေလာက္အခ်ိန္ေပးရတယ္။ ေနရာတုိင္းက လူေတြက
ေရာက္လာၾကတယ္။လီယြန္ပါေရ(ခ်္)ဘူတာ႐ုံမွာ ဆုိရင္ အာရ္စ္ကုိ သြားခ်င္တဲ့
လူေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္
အထူး႐ုံးခန္းတစ္ခန္းသူတုိ႔အတြက္ဖြင့္ထားေပးရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့
တစ္ပတ္ေလာက္တရား၀င္တဲ့အျပန္လက္မွတ္ေတြထုတ္ေပးရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့
တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဗီယာနီနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ဆုိရင္
တစ္ပတ္ေလာက္စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တန္းစီရလို႔ေလ။
အထူးပံုမွန္လမ္းေၾကာင္းေျပးဆြဲတဲ့ ရထားလံုးကုိလည္း စီစဥ္ေပးရတယ္။
လူအမ်ားႀကီးကုိ အံ့ၾသေစတဲ့အရာကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီက
သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ သိေနသလုိမ်ိဳးပဲတဲ့။
သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာပဲရွိၿပီးေတာ့ မေမးရေသးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက
ေျဖေျဖေပးတတ္တာခဏခဏပဲတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ အာရ္စ္ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ
ဘုရားရွိခုိးေနတဲ့ မုဆုိးမ တစ္ေယာက္ဆီကုိ သူခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီးေတာ့ “
သူကယ္တင္ျခင္းခံရၿပီ “ လုိ႔အဲဒီမုဆုိးမကုိေျပာလုိက္သတဲ့။ မုဆုိးမက သူ႔ကုိ
စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရေသးဘဲနဲ႔ေတာင္သူကသိေနတယ္။ အဲဒီမုဆုိးမရဲ႕
အမ်ိဳးသားက ေသရာပါအျပစ္နဲ႔ေသသြားတယ္ ဆုိေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသားက ငရဲက်ေနမွာ
လားလုိ႔ စုိးရိမ္ေနတာကုိး။ အမ်ိဳးသမီးက စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔
အိမ္ျပန္သြားသတဲ့။ ဘုရားသခင္ကုိ မယံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က လူေတြသတိမထားမိဘဲနဲ႔
လူအုပ္နဲ႔အတူဘုရားေက်ာင္းထဲေရာ၀င္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႔ကုိ လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္း၊
သူေတြးေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပၿပီးေတာ့ အာပတ္ေျဖခုိင္းလုိက္တယ္။
အဲဒီလူက တအားစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ဘာသာထဲ၀င္လာတယ္။ အဲဒီလုိဆင္တူတဲ့
အျဖစ္အပ်က္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္။ လူစုခြဲလို႔မရတဲ့
လူအုပ္ႀကီးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္ေစတယ္။ သူ႔ကုိ
ကူညီဖုိ႔ဆရာေတာ္က လက္ေထာက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါး သူ႔ဆီကို ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္အာပတ္ေျဖတာကုိ နားေထာင္ရတဲ့ အခ်ိန္က ေလ်ာ့က်မသြားပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလေန႔လယ္ပုိင္းဆုိရင္ သူ႔အိမ္ျပန္ဖုိ႔ လူအုပ္ကုိ ျဖတ္လုိ႔မရဘူး
ျဖစ္ေနတယ္။ သူက လွည့္ကြက္တစ္ခုထြင္လုိက္တယ္။ အထိမ္းအမွတ္တံဆိပ္ေတြကုိ
လူေတြၾကားထဲကုိ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ လူေတြက အလုအယက္ေကာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ သူက
အိမ္ထဲ၀င္ၿပီးေတာ့ ထမင္း၀င္စားရတယ္။ စားေတာ့လည္းမဆုိစေလာက္ေလးပဲစားတယ္။
ဒီလုိဘ၀မ်ိဳးက ရင္ေမာစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ သူကလည္း ဒီတာ၀န္
ကလည္းသူနဲ႕ မထုိက္တန္ဘူးလုိ႔ခံစားေနရတယ္။ သူ အိမ္ကေန ဘယ္သူမွမသိေစဘဲ
ႏွစ္ခါေလာက္ထြက္သြားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္မၾကာပါဘူး။ သူျပန္လာတယ္။ တစ္ညမွာေတာ့
သူထြက္သြားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီသတင္းကုိ ရြာသားေတြက ၾကားသြားတယ္။
သူ႔ေနာက္လုိက္ၿပီးေတာ့ ဒီမွာပဲေနဖုိ႔ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။
သူကလညး္အိမ္ျပန္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ထြက္ခြာသြားဖုိ႔
သူထပ္မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ သူက အရမ္းကုိ ႏွိမ့္ခ်တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ
ဘယ္သူ႔ကုိမွဓာတ္ပံုမ႐ုိက္ယူခုိင္းပါဘူး။သူ႔ပံုတူ႐ုပ္ထုတစ္႐ုပ္ထုဖုိ႔
ဆရာေတာ္က ပန္းပုဆရာ ကာဘူခ်က္ကုိ တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက
သူ႔ပံုတူကုိ ထုဖုိ႔ သူက လံုး၀သေဘာမတူဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပန္းပုဆရာက
လွည့္ကြက္သံုးလိုက္တယ္။ ဘာသာေရးသြန္သင္ပို႔ခ်ခ်က္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ဆုိရင္
ပန္းပုဆရာကလာတယ္။ သူက သူ႔လက္ထဲမွာကုိင္ထားတဲ့ ဦးထုပ္ရဲ႕ေနာက္မွာ
ဖေယာင္းတံုးပါလာတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေျပာတာကုိ
နားေထာင္ေနသလုိဟန္ေဆာင္ေနၿပီးေတာ့ သူက ဖေယာင္းတံုး နဲ႔ ဘုန္းႀကီးပံုတူကုိ
သူ ဖန္တီးယူရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ အခုခ်ိန္မွာ အာရ္စ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ရဲ႕
ပံုတူကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရထားတယ္ေလ။ သူ႔ပံုတူကို သူ႔ကုိ ျပတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္
သူ အလြန္စိတ္ဆုိးၿပီးေတာ့ သူေျပာစကားကုိ
နားမေထာင္ဘူးဆုိၿပီးေတာ့ပန္းပုဆရာကို သူဆူတယ္။ အစကေတာ့ သူ႔ပံုတူကို
သူဖ်က္ဆီးေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူအသက္ရွင္ေနသေရြ႕ သူ႔ပံုတူကုိ
ဖြဲ႔ထားပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ၾကားမႈက သူ႔ကုိ
မာနမႀကီးေစခ်င္ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ကမစၧား ပူေဇာ္ျခင္းထဲမွာပဲ အၿမဲရွိေနတယ္။
အာရ္စ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆင္းရဲသားေတြကုိ အၿမဲကူညီတယ္။
သူဘာဆုိဘာမွမပုိင္သေလာက္ပဲ။ သူ႔ပစၥည္းေတြကို ဆင္းရဲသားေတြကုိ
သူေပးႏုိင္သေလာက္ေပးလုိက္တာကိုး။ သူ႔မွာသကၤန္းတစ္စံုပဲရွိတယ္။ ဖာရာေတြနဲ႔
သူကုိယ္တုိင္ခ်ဳပ္ထားတယ္။ တျခားအကၤ် ီေတြကလည္းအဲဒီလုိပဲ။
ဖာရာေတြနဲ႕ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ခုိကုိးရာမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြကို ေပးကမ္းရတဲ့
အလုပ္က သူ႔အတြက္အေရးႀကီးဆံုးအလုပ္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့
သူအၿမဲေျပာတတ္တာရွိေသးတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ “ ဆင္းရဲသားေတြငါတုိ႔တံခါးကုိ
လာေခါက္တယ္ဆုိတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အကယ္၍သာသူတုိ႔လာမေခါက္ခဲ့ရင္သူတုိ႔ကို
ငါတုိ႔ထြက္ရွာရမယ္ “ တဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ “ ဘုရားသခင္ရဲ႕အိမ္ေတာ္ “ ကုိ
ဖိနပ္မပါဘဲသူေရာက္လာတယ္။ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ကုိ လမ္းေပၚမွာေတြ႕တာနဲ႔
သူ႔ဖိနပ္ကုိ သူခၽြတ္ေပးလုိက္တာကုိး။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကုိ
သားေမြးဖိနပ္အသစ္တစ္ရံ၀ယ္ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့သူက
ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖိနပ္အေဟာင္းတစ္ရံနဲ႔သူ႔ဖိနပ္ကို သူလဲလုိက္ျပန္တယ္။
၁၈၅၂ခုႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္က ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးအျဖစ္သူ႔ကုိ
ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္တယ္။ သူနဲ႔ထုိက္တန္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔
ပတ္သက္လာရင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျငင္းမွာကို ဆရာေတာ္ကသိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဆရာေတာ္က
လွည့္ကြက္တစ္ခုဖန္တီးရတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္အာရ္စ္ဘုရားေက်ာင္းကို
ႂကြလာတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ေခၚလာၿပီးေတာ့ သူ႔ပခုံးေပၚကို
၀တ္႐ုံရွည္ကုိတင္လုိက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အသစ္ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ေပါ့ေလ။ သူက
တအံ့တၾသျဖစ္သြားတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ျငင္းဖုိ႔ႀကိဳးစားေသးတယ္။
သူထြက္သြားၿပီးေတာ့ ၀တ္႐ုံရွည္ကုိ ခၽြတ္လုိက္မယ္လုပ္တယ္။ဒါေပမယ့္
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က သူ႕ကုိ မခၽြတ္ခုိင္းပါဘူး။ သူ႔ကို ထုိင္ခုိင္းၿပီး
ဘာသာသူမ်ားေရွ႕မွာဆရာေတာ္က သူ႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းဆုိေပးေနတာကို
နားေထာင္ခုိင္းလုိက္တယ္။ သူဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။
မၾကာခင္မွာပဲ သူရတဲ့၀တ္႐ုံရွည္က အသံုး၀င္တယ္လုိ႔သူသိလာတယ္။ အဲဒါကုိ
ေရာင္းလုိက္ၿပီးေတာ့ဆင္းရဲသားေတြအတြက္အဲဒီေငြကုိ
သူသံုးလုိက္တယ္ေလ။ေနာက္သံုးႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလည္းနယ္ပုိင္ကလည္းသူ႕ကုိ
လီဂ်ီယြန္ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ကို ခ်ီးျမႇင့္မယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူက
လက္မခံဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕၀န္ကသူ႔ကုိ တံဆိပ္နဲ႔တစ္ကြ
လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကုိ သူ႔ဆီအကုန္ပုိ႔လုိက္တာေၾကာင့္ သူ႔လက္ေထာက္
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက လက္ခံေပးလုိက္ရတယ္။ သူက အဲဒီတံဆိပ္ကုိ လံုး၀မလြယ္ပါဘူး။
သူစိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီပစၥည္းေတြက
ဆင္းရဲသားေတြအတြက ဘာမွအသံုးမက်လုိ႔ေလ။ သူ႕ကုိ လာေတြ႕တဲ့လူေတြမွာ
ဒုကၡိတေတြ၊ဖ်ားနာတဲ့လူေတြလည္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က
သူနဲ႕ေတြ႕ၿပီးအဖ်ားေပ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတာကုိ
သူေတြ႕ရတယ္။သူက “ ကဲ… မိန္းကေလးေရ… အခုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ပါေတာ့ “
ဆုိၿပီးေျပာတယ္။အမ်ိဳးသမီးက ခဏေလာက္ေတြေ၀ေနၿပီးေတာ့ ခ်ိဳင္းေထာက္ကို
ထားခဲ့ၿပီးသာမန္လူေတြလုိပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့
မိခင္တစ္ေယာက္က အသက္ ၈ႏွစ္ သာရွိေသးတဲ့ သူ႔သားကုိ လာျပတယ္။ ကေလးက
ေျခေသေနတဲ့အတြက္ တြန္းလွည္းနဲ႔တြန္းၿပီး သြားလာရတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက
ကေလးကို ေျမႀကီးေပၚမွာ ခ်ထားဖို႔သူ႔အေမကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ အစေတာ့ကလးငယ္က
ခက္ခက္ခဲခဲလမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္။သူ႔ကုိ လက္နဲ႔တြဲေပးရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးက
ဒူးေထာက္ၿပီးေတာ့စိတ္ပါလက္ပါဆုေတာင္းလုိက္တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့
သူ႔ဟာသူမတ္တပ္ရပ္ႏုိင္လာတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းသြားပါၿပီ။
သူ႔အေမကတအားေပ်ာ္သြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္သူ႔အတြက္သစ္သားေျခစြပ္ဖိနပ္တစ္ရံေျပး၀ယ္ေပးတယ္။ သူ႔ဖိနပ္ကို
သူစီးၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ေျပးသြားၿပီးေတာ့ တျခားကေလးေတြနဲ႔သြားေဆာ့ေနတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ ဘာကုိ မွမေမွ်ာ္လင့္ဘဲေပးဆပ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႔
သူလည္းက်န္းက်န္းမာမာမရွိေတာ့ဘူး။ ပုိဆုိးတာက သူအသက္ႀကီးလာၿပီကိုး။ သူ႔ကုိ
ေတြ႕ခ်င္တဲ့ လူေတြကမ်ားသထက္မ်ားလာတယ္။ သူ႔မွာ အိပ္ခ်ိန္၊
စားခ်ိန္ရယ္လုိ႔ မရွိေတာ့သေလာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူတအားပင္ပန္းလြန္း
တာနဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းကေနထြက္လာၿပီးေတာ့ ခဏေလးအနားယူဖုိ႔ အိမ္ျပန္လာတယ္။
သူ႔ဆရာမေဟာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကက္သရင္းလာေဆနီအိမ္ေရွ႕ကုိ ျဖတ္ျပန္လာတယ္။
သူတအားပင္ပန္းေနတာကုိေတြ႕ရတဲ့ ဆရာမက သူ႔ကုိ အလြန္သနားသြားတယ္။
သူ႔ကို ႏုိ႔ပူပူေလးတစ္ခြက္တုိက္တယ္။ သူမေသာက္ဘဲသူ႔အိမ္ထဲ သူ၀င္သြားတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လာတယ္။ သူ႔အတြက္ႏြားႏုိ႔ျပင္ထားတာေၾကာင့္
သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့လူေတြေရွ႕မွာပဲသူ႔ကို အတင္းေသာက္ခုိင္းတယ္။တစ္ေန႔လံုး
မွာသူဒီႏုိ႔တစ္ခြက္ပဲေသာက္တယ္ေလ။ ၁၈၅၉ ဇူလုိင္လ ၂၉ရက္မွာ အသက္႐ွဴၾကပ္ေနတဲ့ၾကားထဲ ၁၆နာရီေလာက္သူအစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့
အာပတ္ေျဖနားေထာင္ေပးေသးတယ္။ သူ႔ကုိခဏခဏ ဘုရားေက်ာင္းအျပင္
ဘက္ကို ေခၚထုတ္လာရတယ္။ သူသန္႔စင္တဲ့ ေလေတြ႐ွဴႏုိင္ေအာင္လုိ႔ေလ။
အဲဒီညမွာ သူဖ်ားသြားတယ္။ သူ႔ဆရာမေဟာင္းကက္သရင္းလာေဆနီကုိ
ေခၚၿပီးေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးသြားေခၚခုိင္းတယ္။ေလးရက္ၾကာၿပီးေနာက္မွာ
သူ႔ကုိဆီလူးေပးရတယ္။ ရြာထဲမွာရွိၾကတဲ့ လူေတြက အလြန္ပဲ၀မ္းနည္းသြားၾကတယ္။
အာရ္စ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဆံုးေတာ့မယ္လုိ႔ၾကားရတဲ့ ဆရာေတာ္က မစၧားပူေဇာ္ေနတာကုိ
နားလုိက္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီကုိႂကြသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾသဂုတ္လ
၄ရက္ နံနက္၂နာရီမွာ ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေလးရက္ၾကာၿပီး
ေနာက္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအပါး၃၀၀အပါအ၀င္ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ အသုဘ ကုိ သၿဂၤ ိဳလ္
ခဲ့ပါတယ္။ လူေပါင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ကသူ႔ရဲ႕ အသုဘ အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္
ၾကတယ္။
သူတုိ႔က ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိဖူးခ်င္ၾကတယ္ေလ။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက အသုဘေခါင္းေလာင္းသံေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
သူတို႔ရဲ႕
က႐ုဏာ၊ ေမတၱာ၊ ေက်းဇူးတင္ျခင္းေတြကိုျပသၾကတယ္။
၁၉၀၅ခုႏွစ္မွာ ရဟန္းမင္းႀကီး ပုိင္းရပ္(စ္)(၁၀)က ဂၽြန္ေမရီဗီယာနီသည္ ျပင္သစ္မွာရွိတဲ့
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ကူညီေစာင္မေပးတဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးအျဖစ္သတ္မွတ္ထားတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း၂၀ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရဟန္းမင္းႀကီးပုိင္းရပ္(စ္)(၁၁)က သူ႔ကို ရဟႏၱာ
အျဖစ္တင္ေျမႇာက္ေပးတယ္။ ၁၉၂၉ခုႏွစ္ ကတည္းက သူဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေပါင္းကုိ
ကူညီေစာင္မေပးသူအျဖစ္သတ္မွတ္ထားတယ္။ ၁၈၁၈ခုႏွစ္၊ ျမဴႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ့ေန႔က
သူေရာက္သြားခဲ့တဲ့ ရြာကေလးက ဘုရားဖူးေတြအတြက္အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ရြာတစ္ရြာ
ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ဘုရားဖူးသူေတြေလးေသာင္းပံုမွန္ေရာက္လာေလ့ရွိတယ္။
၁၉၈၆မွာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဂၽြန္ေပါလ္(၂)ဟာလည္း အဲဒီရြာကို ဘုရားဖူးသြားတဲ့လူေတြ
ထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment